Yarınsız Çocuklar

 


Gözlerimi kaybettim önce, açlığımı sonra. Sanırım öldüm. Ama çok düşünmeyin siz. Ölen ilk çocuk değilim. Kıyıya vuran ilk bebek. Nefes  alamayan   bedeni parçalanan… İlk çocuk değilim ben mahkum edilen. Sanırım öldüm…

Yıllar önce yalnızdım. Doğarken çığlık çığlığa…

Kimsesizliğe değildi haykırışlarım. Doğum sancısıydı bu, nefes almanın sesiydi rengarenk.

Rengarenk doğmuştum, ya da öyle sanıyordum. Çocuktum … Tüm sanrılarımı hoş görebilirsiniz. Bir teraziyse aradığınız, sesimi tartabilirsiniz. Ben hatırlayamıyorum hislerimi. Yıllar öncesinin ağırlığını sesimin. Umarım çizmişsinizdir yüzümün mutluluğunu, çığlıklarımın coşkusunu.

Çocuktum… İlk zamanları henüz farkındalığımın.  Şimdilerde sesimin değil kulaklarımın acısını çekiyorum. Açlığımın yıkıntılarını. Bir ses yankılanıyor durmadan. Midemde garip sesler. Enkaz içinde  oyuncaklarım. Sanırım öldüm.


Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Murat BAY/ Röportaj

Kitap İncelemesi/Erkeklerin Hikayeleri